Ve SuperEVARiders İstabul-Ankara buluşması günü. Bu kez yataktan bile zor kalktık. Kahvaltı, motorları tekrar yükleme, yol. İznik'ten sonra anayola kadar rahatız ama özellikle Geyve boğazı çok sıkışık, motorla bile sollama yapmak zor. Üstüne bir de Adapazarı trafiği. Tüm trafik canavarlarını toplayıp 54 plakalı araçlara tıkmışlar galiba. Zar zor atıyoruz kendimizi şehirden. Karasu yolu Ferizli'ye kadar bölünmüş ve duble. Yolun tek şeritli gidiş gelişe düşmesinden hemen önce Güneşoğlu'nda yemek molası. Sonra yine haftasonu yazlıkçılarıyla itişerek Karasu - Kocaali. Düzce sınırlarına girdiğimiz noktada Melenağzı.

Bahar telefondan maillere bakıp kamp yerinin ismini öğrenmek derdinde ama ben boşver telefon ederiz diyorum, ama bazen kadın sözü dinlemek gerekiyor. Farkında olmadan Edilliağzı tabelalarını görüp de geçiyoruz. Akçakoca içinde gidiyoruz otellerin ve plajların olduğu yere kadar. Sonra durma ve Rauf'u arama çabaları ama nafile, cevap yok. Kimlerin numaraları var cepte, yav numarası olanlar da Akçakoca'ya gelmeyecek olanlar. Özer ağabeyi dene, ondan da cevap yok. Neyse ki o sırada Rauf arıyor, "bekleyin gelip alayım" diyor. Bahar "yeri söylesin, biz bulalım" diyor ama çok geç, bir daha ulaşamıyorum telefondan Rauf'a. Bahar bu kez maillere bakıyor ve Edilliağzı'nın geçmiş olduğumuz yolda olduğunu hatırlıyoruz ama artık Rauf'u beklemek zorundayız. O sırada Ankara grubu yemeğe gelmiş, dönüyorlar, ilk tanıştığım adam Levent oluyor. Rauf'un altıncı kez adam toplamaya geleceğini söylüyorlar. Neyse ki kampçıların çoğu da alışverişe geliyor İstanbul'dan yeni gelen son grupla birlikte Akçakoca merkeze.

Alışveriş sonrası nihayet kamp yerindeyiz. Çadırı kurup denize hücum. Taşlık ve yosunlu ama en azından serin ve tuzsuz, Akdeniz'e bin kere yeğlerim.

Tüm bu eğlenceyi ateşin yanından seyreden yorgun AT: