Sabah kahvaltı sonrası ilk durağımız Kongre Binası. Şimdi İnkılap Müzesi adı verilen binanın alt katında Sivas'ın tarihi ve yöresel eserleri sergilenirken, üst katı da Sivas Kongresi'ni yaşatıyor hala.

Müze gezisi sonrası otele dönüp motor kıyafetlerini giyeceğiz. Hedef Divriği.

Burada biraz soluklanıp Sivas'ın insanlarından bahsetmekte fayda var. Kafamdaki düşünceleri yıkan şehir demiştim Sivas için. Okul yıllarında Sivas denilince aklıma Sivas Kongresi gelirdi, bir de Çifte Minare'nin görüntüsü. Son yıllarda ise Sivas, karanlık düşünceleri çağrıştıran bir isim olmuştu. Hep aklıma yanan Madımak Oteli'nin en üst katından bir itfaiye merdiveniyle indirilen Aziz Nesin ve arka planda onu işaret ederek bağırıp çağırmaya devam eden zamanın sakallı birinin yer aldığı fotoğraf karesi gelirdi. Aziz Nesin'in ölüm yıldönümü olan bir 6 Temmuz günü Sivas caddelerindeyken bu şehre büyük haksızlık edilmiş olduğunu düşündüm. Güzel ve çağdaş insanların şehriydi aslında Sivas. Neyse, fazla karıştırmayalım konuyu.

Motorları otelin tadilattaki bodrum katına koymuştuk akşam. Bu kez yüklü değiliz, eşyalar otel odasında ve biz birer topcase ile ve bir yağmurluğu alt ve üst şeklinde paylaşarak çıkıyoruz yola. Şehir çıkışı tabelada Erzurum 430 km yazıyor. Erzurum gerçekten uzakmış ya! Hafik ve sonrasındaki Tödürge Gölü'ne kadarki yolu yine kuzeyden vuran yan rüzgar ve hafif yağmur eşliğinde geçiyoruz. Buraya kadar yeni yapılmış temiz bir bölünmüş yoldayız. Biraz sonra yolun yeni yapılmakta olan kısımlarında kısacası tekrar patates tarlasındayız. Bu civarda yağmur yağıyor olmasına biraz da sevinmek gerek aslında, en azından yol sıkılaşmış ve toz kalkmıyor. Zara'ya doğru yol biraz düzeliyor bizim de anayoldan ayrılma zamanımız geliyor. Sapakta Divriği değil de sadece İmranlı yazdığından düz geçip Zara'ya girsek de Bahar'ın ikazıyla geriye dönüp doğru yolu buluyoruz. Girişteki jandarma trafik aracından da yolun Divriği'ye kadar asfalt olduğunu ama virajlı olduğunu öğreniyoruz; bu havada çok dikkatli olmamızı öğütlüyorlar. Sapaktan ileriye bakınca karşıki tepelerin bulutlarla kaplı olduğunu görüyoruz, üç çeyrek saat sonra o bulutların içinde olacağız böyle gidersek.

Nihayet Divriği, bence gezinin taçlandığı yer.

O ünlü taş yolu ile Kemaliye bu kadar yakın ama buradan oraya düzgün yol yok. Bizim yol lastikleriyle imkansız olduğundan zaten plan dışı. Bir de Arapkir sapağından ileriye uzanan taşlı yolu görünce gerçekten de Divriği'den doğuya devam etmenin zor olduğunu anlıyorsunuz. Bu bölgede yolun sonu Divriği kesinlikle. Divriği'den ayrılışımız biraz maceralı. Divriği'ye giren tek yolun ters tarafından çıkıyoruz bu kez. Çıkar çıkmaz da bir bakıyorum ki Bahar yok. Farkedene kadar arayı 1-2 kilometre açmışım. Hemen geri dönüyorum, Bahar motordan inmiş yüzü acı içinde. Eşimin cazibesine kapılan bir arı vizörün daracık aralığından girip alt dudağından öpüvermiş onu. Yanımızda sigara yok, anestol tarzı bir ilaç da yok, çamur sürüyoruz ve yapacak bir şey yok deyip yola devam ediyoruz. Yine 2000 metreye yaklaşan yüksekliği ile Karaşar geçidini aşıp bir dağ çeşmeşinde durarak yüzündeki çamuru yıkıyor Bahar; artık "Angelina Jolie" dudaklı bir karım var. Civarda arı çiftlikleri bol. Çoğu zaman yaptığım gibi vizör açık gitmek hiç mantıklı olmayacak, benim de vurulma riskim var.

Zara'dan sonraki yolu genelde dağlar arasında aldığımızdan rüzgarı unutmuştuk. Kangal'a yaklaşırken sağdan esen ters bir rüzgar turing camımın üst kısmını havalandırıyor. Meğer Divriği çıkışında duyduğum ve yerden sıçrayan çakıl sandığım şakırtı ayar somununun düşme sesiymiş. Cam şimdi tek taraftan tutuyor. Kangal'ın içine girip bir civata bularak camı sabitliyorum. Bahar için de eczane bakacaktık ama boşver diyor, biz de çıkıyoruz; gelmişken bir de Kangal fotoğrafı çekiyoruz.

Sivas'tan bu kadar, artık dönüş yolundayız.